India & Nepal!

In mijn vorige verslag had ik er alweer 3 weken opzitten in India.
Ik zal je vertellen de laatste week in India is ook voorbij gevlogen. Ik probeer echt in het moment te leven, want ik kan de tijd niet vasthouden.

De laatste week in India heb ik stage gelopen op de dermatologie afdeling. Dit was erg leuk en de behandelingen kwamen erg overeen met de huidtherapie in Nederland. Ze hadden een speciale behandeling voor Vitiligo (witte vlekken) en een speciale techniek voor haaruitval. Het is vooral erg goed om te zien hoe ze hier verschillende casussen behandelen en hoe ze de apparatuur gebruiken. Vooral het spreken over de verschillende casussen en dit te vergelijken met hoe we dit in Nederland behandelen is erg interessant. Maar mijn verblijf in India bestaat niet alleen uit stage lopen. Op woensdagavond zijn we een hapje gaan eten in Toit. Een leuke lounge bar waar ik afgelopen vrijdag ook was geweest. Hier heb ik na een lange tijd weer eens kunnen genieten van Italiaans eten en goede kaas. Aangezien het mijn laatste week was in India heb ik dit op donderdagavond maar weer gedaan, alleen dan in een ander gedeelte van Bangalore bij MG road & heb ik mijn favoriete gerecht Masala Dosa weer gegeten, zoals elke dag eigenlijk. De bar was erg leuk. In een bar ontmoette we een paar Indische mensen en een van hun vroeg of ik in een Indische film wil spelen. Als ik wat langer was gebleven in India was dat zeker leuk geweest haha. Op vrijdag was alweer mijn laatste stagedag in India. Toen zijn we een eind gaan lopen en ben ik nog bij wat mensen langs geweest die ik India heb ontmoet. Ook heb ik nog wat traditionele Indische gerechten gegeten. Op zaterdag was het dan tijd om te vertrekken naar mijn volgende uitdaging. Op naar Nepal!

Aangekomen in Nepal werd ik hartelijk ontvangen in het Sanu house. Hier verblijf ik de eerste twee weken van mijn verblijf in Nepal. Het is een groot Nepalees gezin, een meisje uit Frankrijk en een jongen uit Duitsland. De familie is erg lief en zorgzaam. Als je een lange tijd onderweg bent is het soms fijn om je ergens thuis te kunnen voelen. ‘S avonds kwamen er twee nichtjes eten, want een van de nichtjes ging trouwen. Het is traditie dat de familie haar dan te eten vraagt voor de bruiloft. Ik ben toen ook uitgenodigd om te komen naar de bruiloft. Super dat ik zo een traditionele bruiloft mee kan maken!

Op maandag begon mijn eerste dag bij de vrijwilligersorganisatie Nepal Healthcare Equipment Development Foundation (NHEDF). De organisatie helpt de mensen die getroffen zijn door de aardbeving. Hier worden ongeveer 20 mensen opgevangen om hun zo de verzorging te kunnen bieden die ze nodig hebben. De organisatie heeft een prijs gewonnen voor de beste vrijwilligersorganisatie na de aardbeving in Nepal. Dit komt vooral door hun visie: kwaliteit bieden in opvang en zorg, zich niet te richten op de kwantiteit in opvang. Tijdens mijn werkzaamheden voor de organisatie heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met het behandelen van de patiënten. Zeven maanden na de aardbeving zijn de wonden letterlijk en figuurlijk nog niet geheeld. Naast de emotionele verwerking heeft men hier te maken met pijnlijke wonden, littekens, geamputeerde ledematen en botbreuken. Helaas kan het ziekenhuis hier weinig voor de mensen betekenen, men is aangewezen op vrijwilligersorganisaties. Tot overmaat van ramp heerst er bij de grens met India de laatste drie maanden ook nog een crisis. Hier lijdt de gezondheidszorg erg onder. Er worden veel operaties geannuleerd door een gebrek aan materialen en medicijnen. Maar ook brandstof, water en elektriciteit is slecht te verkrijgen Er is een schema opgesteld in heel Nepal. De helft van de tijd is er geen stroom te verkrijgen. Ook zie je nog veel terug van de aardbeving. Iedereen nog druk bezig met het herbouwen van de huizen en de infrastructuur. Bij de organisatie waar ik werk heb ik veel ernstige casussen gezien. De gezondheidszorg is hier niet goed. Ik heb ook een bezoek gebracht aan verschillende ziekenhuizen. Dit was erg goed om te zien. Bij een van de ziekenhuizen stonden buiten nog grote tenten. Na de aardbeving werden de tenten gebruikt als zorgkampen. Ik ben ook bij een overheidsziekenhuis geweest, maar daar valt niet over naar huis te schrijven. Mijn werk bij de vrijwilligersorganisatie is erg dankbaar en de mensen zijn erg lief. Drie dagen nadat ik arriveerde in Nepal kwam Poornima uit India mij vergezellen. Ze doet hier kunsttherapie, voornamelijk voor de mensen die getroffen zijn door de aardbeving. Op woensdag is zij met mij mee geweest naar de vrijwilligersorganisatie en heeft ze de kinderen een workshop gegeven. Wij verblijven hier in Kathmandu buiten de drukke en toeristische gebieden. Het kost wel erg veel tijd om overal te komen, maar daardoor zien we wel veel van de stad. Op donderdagavond zijn we naar een plek gegaan met restaurantjes en barretjes. Dit was een leuke regio.

Op zaterdag zijn we de hele dag gaan schilderen bij een huis waar kinderen worden opgevangen. De kinderen hebben geen ouders. Velen zijn hun ouders verloren tijdens de aardbeving. De kinderen vonden het helemaal prachtig en aan het einde van de dag zag het huis er erg gezellig uit. We hebben de hele buitenkant geschilderd samen met de kinderen.

Op zaterdagavond zijn we naar een traditionele Nepalese bruiloft geweest. Het begon rond de avond. Toen kregen we een traditioneel diner. Daarna was er van 8-9 uur een disco met Napalese house muziek. Toen ging iedereen helemaal los. Maar de bruid en de bruidegom waren zelf niet bij het eten en de disco. Daarna begonnen de rituelen. Voor 9 uur was alleen de familie van de bruid er, na 9 uur ging de familie van de bruidegom eten. Toen vonden er 1,5 uur rituelen plaats en waren ze getrouwd. De rituelen werden voornamelijk gedaan met veel bloemen en heilig water. Daarna gingen de bruid en de bruidegom van een bord samen eten. Rond 2 uur ‘s nachts gingen we naar het huis van de bruid en daar eindigden we in een kleine kring. Toen werd de bruid overgedragen aan de familie van de bruidegom. Hier was alleen haar familie aanwezig. Er vonden velen rituelen plaats en toen moest iedereen heel hard huilen en werd ze met de auto naar zijn familie gebracht. Ze is nu als het ware overgedragen aan zijn familie en gaat daar ook wonen.

Een vriendin van Poornima heeft familie in Kathmandu wonen en daar zijn wij langs geweest. Het huis was heel oud en helaas ook aangedaan door de aardbeving, dus er kon nietmeer in gewoond worden. Daarnaast was een huis waar ze in wonen. De mensen waren zo lief en hebben ons alles laten zien en met de cultuur kennis laten maken. Een van de familieleden was de eerste verpleegkundige in Nepal. We hebben wat fotoalbums bekeken en traditioneel Nepalees eten gekregen.

Aanstaande vrijdag gaan we naar Pokhara. Dit is een plaatsje met uitzicht op de bergen en een groot meer. Op maandag gaat Poornima naar huis en ga ik een vijf daagse tocht maken in de bergen. Ik zal kerstmis dit jaar in de bergen vieren. Jullie horen hier meer over in het volgende reisverslag.

Ik wil iedereen hele fijne en gezellige feestdagen wensen en een heel gelukkig nieuwjaar!